Michał Barczak
Michał Barczak
Rocznik 90.
Mało zdolny, ale punktualny.
Już od początku zapowiadał się dobrze.
Przez sąsiadów lubiany, pracodawców doceniany.
Zawsze marzył o karierze serialowego wycirusa, a tu tylko Hamlet i Hamlet.
Dziś pracuje już w dwunastym teatrze i zastanawia się, co poszło nie tak.
Skończył PWSFTViT w Łodzi oraz Szkołę Baletową w Poznaniu, więc skutecznie radzi sobie z mobbingiem.
W 2013 roku otrzymał Stypendium Ministra Edukacji Narodowej za wybitne
osiągnięcia artystyczne ale za rządów innej koalicji, więc nie wiadomo czy się liczy.
Obecnie pracuję w Warszawie:
*Teatr 6 piętro
*Teatr Klasyki Polskiej
*Teatr Imka
*Teatr Scena Współczesna oraz,
*Teatr Stu w Krakowie.
Współpracowałem również z:
Teatrem Polskim w Warszawie, Och Teatrem, Teatrem Narodowym, Teatrem Wielkim w Łodzi, Sceną In Vitro w Lublinie, Teatrem Witkacego w Zakopanem.
W 2022 wyreżyserowałem swój pierwszy spektakl: „Róża w Krainie Łobuzów”, w Teatrze Imka w Warszawie.
Prezenter i celebrant humanistyczny.
Zdjęcia
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2024/05/Michal-Barczak-2-768x1151.jpg)
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2024/05/Michal-Barczak-9-768x1151.jpg)
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2024/05/Michal-Barczak-8-768x1032.jpg)
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2023/09/RAD_6544_Easy-Resize.com_-768x937.jpg)
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2024/05/IMG_2706-768x1151.jpg)
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2023/09/IMG_7255_Easy-Resize.com_-768x960.jpg)
Prasa
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2019/06/indeks.png)
O duszę fabrykanta walczą cnota i występek, uosobione w postaciach Zofii (Małgorzata Walewska, w świetnej formie) i Przybysza. Tego ostatniego zagrał znów Michał Barczak, jeszcze udatniej niż w trakcie prapremiery. To zdecydowanie najlepsza kreacja w „Człowieku z Manufaktury”, choć mówiona (i genialnie interpretowana ruchowo).”
Izabella Adamczewska
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2019/03/2_8ca8bc512932e4f5e4a020f1b899c140.jpg)
Wyraziste role stworzyli Stanisław Kierner i Małgorzata Walewska, ale na pierwszy plan wysunęła się rola mówiona – znakomicie kreowany przez Michała Barczaka Ignacy Przybysz, wcielone zło, którego prototypem bez wątpienia był demiurg Wierchowieński z Wajdowskiej teatralnej adaptacji „Biesów” Fiodora Dostojewskiego (1971).
Anna S. Dębowska,
Gazeta Wyborcza
![](https://michalbarczak.pl/wp-content/uploads/2018/11/1416046-Jacek-Sieradzki-redaktor-naczelny-miesiecznika-Dialog-recenzent-i.jpg)
(…) Janusz Wiśniewski w swojej wizji Gogolowskiego „Nosa” (OCH-Teatr, Warszawa) wziął z niego tylko sylwetkę, amanckie spojrzenie, sprężysty krok. Andrzej Dziuk swoim z kolei zwyczajem dał z miejsca nowemu członkowi zakopiańskiego zespołu zadanie wyrzucające go z szufladki, która mu groziła: psychologiczną, ekspresyjną i nader „gadaną” rolę rozkochanego w złej kobiecie młodziutkiego malarza z „Wierzycieli” Strindberga („Trans-fuzja”, Teatr im. Witkiewicza). Próba została zaliczona i teraz tylko trzeba śledzić, jak ta niezwykle rozpoczęta kariera się potoczy.”
XXIV Spis aktorów Teatralnych Jacek Sieradzki